சமகால கல்வி - Survival of the fittest

சமகால கல்வி முறை எப்படி இருக்கிறது என்பது பற்றி எழுத சொன்ன தேவா அவர்களுக்கு முதலில் நன்றி தெரிவித்து கொள்கிறேன்.

ஒவ்வொருவரும் தங்கள் அனுபவங்கள், கேள்விப்படும் கருத்துக்கள் இவற்றிலிருந்தே தங்கள் முடிவுகள், தீர்மானங்கள் எடுக்கப்படுகின்றன. அப்படி பார்த்தால் என் அனுபவங்களிலிருந்து சமகால கல்வி முறை சரியில்லை என்றே சொல்லலாம்.

சிறுவர்களின் மூளை களிமண் போன்றது அதை நாம் முறையாக கையாண்டால் எளிதாக நல்லவற்றை பதிய வைக்கலாம். ஆனால் பலமுறை பெற்றோர்களும், ஆசிரியர்களுமே, மற்றவர்களுமே சிறுவர்களுக்கு தெரிந்தோ தெரியாமலோ தவறான வழிகாட்டிகளாகிவிடுகிறோம். கல்வி என்பது ஒரு மனிதனை உருவாக்கும், பண்படுத்தும் ஒன்று. அது முறையாக கிடைக்காத போது மனிதனும் முழுமையற்ற சீரற்றவனாகிறான்.

இன்று பள்ளியில் படிக்கும் பலருக்கும் தங்கள் தாய்மொழியே சரியாக தெரிவதில்லை. தமிழ் எழுத்துக்கள் எத்தனை என்று தெரியாதவர்களும் இங்கே இருக்கிறார்கள். உச்சரிப்பு என்பது மிக மோசமாக உள்ளது. ஆங்கில மீடியம் படிப்பவர்கள்தான் இப்படி இருக்கிறார்கள் என்று நினைக்கிறார்கள். தமிழ்வழியில் பத்தாவது வரை படித்த மாணவர்களுக்கு ஒரு செய்திதாளை கூட தெளிவாக படிக்க முடிவதில்லை. காரணம் ஆசிரியர்கள்தான் என்பேன். இது அடிப்படையாக ஆரம்பகால பள்ளி நாட்களில் கற்க வேண்டியவை. ஆனால் அந்த சமயத்தில் சரியாக சொல்லி தராவிட்டால் இந்நிலை ஏற்படுகிறது. ஆர்வமாக தானாக கற்காத மாணவர்கள் நிலை இதுதான்.

தற்கால பாடத்திட்டங்கள் வாழ்க்கைக்கு தேவையானவற்றை போதிப்பதில்லை என பலரும் சொல்கிறார்கள். ஒரு மனிதன் பல்வேறு சூழ்நிலைகளில் எப்படி நடந்துகொள்ள வேண்டும் என பாடத்திட்டங்கள் போதிப்பதில்லை. குறிப்பாக தனிமனித ஒழுக்கம் பற்றி பள்ளி மாணவர்களுக்கு முழுமையாக தெரிவதில்லை. இதனை போதிக்க வேண்டியது ஆசிரியர்கள் மற்றும் பெற்றோர்களின் பொறுப்பாக இருப்பதால், இது ஒழுங்காக நடக்காவிட்டால் மாணவரின் எதிர்காலம் பாதிக்கப்படுகிறது. பள்ளிகளில் நீதி நெறிக்கென்னு ஒரு பாடவேளை இருக்கும். அதில் எத்தனை பள்ளிகளில் பாடம் நடத்தப்படுகிறது. பெரும்பாலான மாணவர்களுக்கு அந்த பாடவேளை எதற்கென்றே தெரியாது!

பாலுறவு, சுய சுகாதாரம், விடலைப் பருவத்தில் ஏற்படும் உடல், மனரீதியான மாற்றங்கள் இது பற்றியல்லாம் யாருக்கும் முழுமையாக தெரிவதில்லை. இதனால் ஏற்படும் பின்விளைவுகளை பெற்றோர்களோ, ஆசிரியர்களோ சரியாக சிந்திப்பதில்லை. என் அனுபவத்திலேயே பாலுறுப்புகள் பற்றிய அறிவியல் பாடத்தை கூட நடத்தாத ஆசிரியர்களை பார்த்துள்ளேன். இது பற்றி தெரியாதவர்கள் சில சமயம் ஆர்வத்தால் தவறான வழிகளுக்கு செல்வது இங்கே நடக்கின்றது. அடிப்படை மருத்துவ விஷயங்கள், சுகாதார விஷயங்கள் போன்றவை படிக்கின்ற புத்தகத்தில் இருந்தாலும் அதை மாணவர்கள் அறியாத நிலை ஏற்பட்டால் அது மாணவர்களின் குற்றம் மட்டும் என ஒதுக்கி விட முடியாது!

எப்போதுமே படிக்கும் காலத்தில் எல்லோருக்கும் கல்வி ஒரு சுமை போலத் தான் தெரியும். ஆனால் அதையும் தாண்டி பாடம் மீதான ஈடுபாடு என்பது எப்போதுமே மாணவர்களுக்கு இருக்க வேண்டும். அப்படி ஈடுபாடே இல்லாமல் இருந்தால் அவர்களின் கல்வி வீண்தான்! பெரும்பாலோனோர் பரீட்சை சமயத்தில்தான் முனைப்பாக படிக்கவே செய்வார்கள். அதுவும் பொதுத் தேர்வு உள்ள 10ஆம், 12ஆம் வகுப்பு போன்ற வகுப்புகளில்தான் தீவிரமாக படிப்பார்கள். இப்போது பொதுத் தேர்வை சில பாடதிட்டங்களில்/பள்ளிகளில் நிறுத்தி விடுவதால் மாணவர்கள் எப்படியும் தேர்ச்சியடைந்து விடலாம் என சாதாரணமாக கூட இருக்கலாம்.

கல்வி திட்டம் மட்டுமில்லாமல் பல பள்ளிகளில் போதுமான ஆசிரியர்களே இருப்பதில்லை. நான் +1, +2 படிக்கும்பொழுது எனக்கு கணிதம் மற்றும் உயிரியல் போன்ற பாடங்களுக்கு ஆசிரியர்களே இல்லை. மாணவர்கள் தலைமை ஆசிரியரிடம் முறையிட்ட பின், முழு ஆண்டு பரீட்சை நெருங்கும் சமயத்தில் அப்பாடங்களுக்கு வேறு பள்ளியிலிருந்து ஒரு ஆசிரியர் வந்து வாரம் இருமுறை பாடம் எடுத்தார். பலர் அந்த ஆண்டு எங்கள் பள்ளியில் கணிதத்தில் தோல்வியடைந்தனர். இத்தனைக்கும் அது ஒரு அரசு பள்ளி. அரசு பள்ளியிலேயே இந்நிலை என்றால் தனியார் பள்ளிகளில்???! எத்தனையோ மாணவர்கள் ஆசிரியர்கள் இல்லாததால் அந்தந்த பாடங்களை படிக்காமல்/புரியாமல் கடந்து செல்கின்றனர்.

பலர் தனியார் பள்ளிகளை தேடிச் சென்று தங்கள் பிள்ளைகளை சேர்க்க காரணம் அங்கே நல்ல கல்வி கிடைக்கும் என்றுதான், ஆனால் பல தனியார் பள்ளிகளில் கட்டணங்கள் எட்டாத உயரத்தில் உள்ளது. அதையும் மீறி கஷ்டப்பட்டு படிக்க வைக்கும் குடும்பங்களும் உண்டு. என்னை பொறுத்த வரை நல்ல கல்வி கிடைப்பது ஆசிரியர்களை பொறுத்தது! அது அரசுப் பள்ளியிலும் கிடைக்கலாம், தனியார் பள்ளியிலும் கிடைக்கலாம். நான் படித்த அரசு பள்ளியிலேயே நன்றாக புரியும்படியும், படிக்கின்றவர்களுக்கு ஆர்வம் ஏற்படுத்தும்படியும் பாடம் நடத்து ஆசிரியர்கள் இருக்கிறார்கள். அதேபோல் கட்டணம் அதிகமாக வாங்கிக் கொண்டு பேருக்கு பள்ளி நடத்தும் தனியார் பள்ளிகளும் இங்குள்ளன.

சில பள்ளிகள் தங்கள் பள்ளியின் மதிப்பை உயர்த்தவும், தேர்ச்சியடைபவர்களின் எண்ணிக்கை உயர்த்தவும், பிள்ளைகளை படி படி என்றும் கடுமையாக தொந்தரவு செய்யும் நிலையும் உள்ளது. பரீட்சை சமயங்களில் இரவு முழுதும்/விடுமுறை நாட்களில் கூட ஸ்பெஷல் கிளாஸ் நடத்தப்படுகின்றன. இது மாணவர்களின் மனம் மற்றும் உடல்நிலை இரண்டையுமே பாதிக்கும். மேலும் படிப்பின் மீது ஒரு வெறுப்பு கூட ஏற்படலாம். அதேபோல் சில பள்ளிகளில் தண்டனைகளும் கடுமையாக உள்ளன. உடல்ரீதியாக மாணவர்களுக்கு தண்டனை தருவது ஒருபுறமிருக்க ‘லேட்டா வந்தா ஃபைன், யூனிஃபார்ம் சரியில்லனா ஃபைன்’ என ஒவ்வொன்றிற்கும் கட்டணம் வசூலிக்கும் பள்ளிகளும் உள்ளன.

ஒவ்வொரு மாணவருக்கு தங்கள் எதிர்காலம் பற்றிய முடிவெடுக்க வழிகாட்ட உதவ வேண்டியது பள்ளியின் கடமையாகும். பள்ளியில் படிக்கும் பல பேரிடம் நீ அடுத்து என்ன படிக்கலாம் என்றிருக்கிறாய் என்ற கேள்வியை கேட்டால், தெரியலை அப்போ பார்த்துக்கலாம் என்பார்கள். இவர்களில் பெரும்பாலோனரின் எதிர்காலம் கேள்விக்குறியாகவே இருக்கும். இது அவர்களின் தனிப்பட்ட பண்பை சார்ந்தது இதில் பள்ளியின் பங்கில்லை என நீங்கள் நினைக்கலாம் ஆனால் ஒரு நல்ல கல்வி மாணவரை செப்பனிட வேண்டும் அவரால் எதிர்காலம் பற்றி கூட முடிவெடுக்க அக்கல்வி உதவா விட்டால், அதனால் பயன் என்ன?

பள்ளிக் கல்வி மட்டுமல்ல கல்லூரி கல்வியும் இப்படித்தான்! உண்மையில் அதன் நிலை இதைவிட மோசமாக உள்ளது! பல கல்லூரிகளில் கட்டணங்கள் மிக அதிகமாக இருப்பதால் பலருக்கு விரும்பிய பாடங்கள் எட்டாக் கனியாகவே போய் விடுகின்றன. ஏதேதோ கட்டணங்கள் என பெரிய பட்டியலே போட்டு கட்டணங்கள் வாங்குவது போதாதென்று நன்கொடை என்ற பெயரிலும் வசூலிக்கிறார்கள். கட்டணம்தான் எக்கசக்கம், கல்வி தரமாக அமைகிறதா என்றால் அதுவுமில்லை. கணிப்பொறி பொறியியல் கல்லூரியில் கணிப்பொறிக்கள் மட்டுமே உள்ளன. அங்கே ஒழுங்காக பாடம் சொல்லி தரப்படுவதில்லை. (இது என் நண்பனுக்கு நடந்தது). பெரும்பாலும் கல்லூரி என்றாலே பள்ளி போன்று பாடம் நடத்த மாட்டார்கள் என்றாலும் இருப்பதையும் ஒழுங்காக செய்யாவிட்டால் மாணவர்களின் நிலை என்ன? எத்தனை பேருக்கு துறை சார்ந்த அறிவு போதுமான அளவு இருக்கின்றது? கல்லூரியில் தானாக ஆர்வம் எடுத்து படிப்பவர்கள் மட்டுமே சமாளித்து வெளிவர முடிகிறது. கல்லூரி முடித்து வெளிவரும் பலரிடமும் சான்றிதழ்கள் மட்டுமே உள்ளன, ஆனால் Knowledge?

இந்த கல்வி முறையில் நன்மைகளே இல்லையா என்றால், இருக்கிறது!!! இந்தியா கல்வி முறையில் பெரும் வளர்ச்சியடைந்திருப்பது உண்மைதான்! இக்காலத்தில் படித்தவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகமாகியுள்ளது! கல்வி கற்க பல வசதிகள், வாய்ப்புகள் உள்ளன! நவீன வசதிகள் மாணவர்கள் எளிமையாக பாடங்களை கற்க வழிவகை செய்கின்றதான்! அடிப்படைக் கல்வி இலவசம் என்பதால் பலரால் பள்ளிக் கல்வியை ஓரளவுக்கு இலவசமாக பெற முடிகிறது. மேலும் கணிணி வழி கல்வி, தொலைக்காட்சி வழி கல்வி, கருத்தரங்குகள், என நவீன வசதிகள் பலவற்றின் மூலம் மாணவர்கள் இங்கு பல விஷயங்களை தெளிவாக கற்க வாய்ப்புகள் உள்ளன. இதெல்லாம் நல்ல விஷயமாக தோன்றினாலும் எல்லாமே முழுமையாக நடப்பது அரசின் கையில்தானே உள்ளது!

அரசு கல்வித் துறையை தன் கட்டுப்பாட்டில் ஒழுங்காக வைத்து முறையாக செயல்படுத்துமானால் பள்ளிகளிலும் கல்லூரிகளிலும் கட்டணங்கள் அதிகமென்ற பேச்சே வராது! ஆசிரியர் பற்றாக்குறையும் இருக்காது! மேலும் பல வாய்ப்புகள் வசதிகளை முழுமையாக செய்யுமானால் பலருக்கும் கல்வியின் பலன் அதிகமாக கிடைக்கும். அரசு எல்லா கல்வி சாலைகளை தொடர் கண்காணிப்பில் வைத்திருந்து தவறு நடக்கும்பட்சத்தில் கடுமையான தண்டனை அளிக்குமானால் கல்வி துறைகள் செம்மையாக இருக்கும். ஆனால் அப்படி இல்லையே!!! அரசாங்கத்திலும் பணத்திற்காக வளைந்து கொடுப்பவர்கள் இருக்கின்றார்கள். இல்லையென்றால் Paper Chasing என்ற பெயரில் காசு வாங்கி கொண்டு பரீட்சையில் தேர்ச்சியடையச் செய்வது நிகழுமா?

இக்கட்டுரையின் ஆரம்பத்தில் நான் இக்கல்வி முறை சரியில்லை என கூறக் ஒரு முக்கிய காரணம் உள்ளது. இந்த விஷயத்தை வேறொரு நாளில் வலையுலக நண்பர்களிடம் பகிர்ந்துகொள்ள எண்ணியிருந்தேன். இருப்பினும் இந்த கட்டுரைக்கு அது பொருத்தமானதென எண்ணி சொல்கிறேன். நான் சிறு வயது முதலே மருத்துவ படிப்பு படிக்க ஆசைப்பட்டவன். +2 முடித்தபின் எனக்கு பிசியோதெரபி படிப்பில் சேர இடம் கிடைத்தது. அரசு வைக்கும் கவுன்சிலிங் மூலமாகவே மாற்றுத் திறனாளிகள் சிறப்பு பிரிவின் கீழ் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருந்தேன். கல்லூரியில் சேர்ந்து 3 வருடங்கள், கிட்டதட்ட பாதி படிப்பு முடிந்திருந்தது. அந்த செமஸ்டரில் செய்முறை தேர்வுக்காக அரசு பிசியோதெரபி கல்லூரிக்கு சென்றிருந்தேன். அங்கே விதி தன் விளையாட்டை ஆரம்பித்தது. நான் கல்லூரியிலும் வகுப்பிலும் வீல் சேரில்தான் செல்வேன், இருபேன், அப்படியே செய்முறை தேர்வுக்கும் அப்படியே சென்றேன். அவர்கள் கேட்ட கேள்விக்கு பதில் சொன்னேன். செய்முறை தேர்வை செய்தேன். ஆனால் அங்கே இருந்த எக்ஸாமினர்களின் பார்வை: இவன் ஒரு கால் ஊனமுற்றவன் எப்படி பிசியோதெரபி படிக்கிறான் என ஆச்சரியப்பட்டார்கள். அது வெறும் ஆச்சரியமல்ல என்று பின்னால் தெரிந்தது. நான் நன்றாக செய்முறை தேர்வு செய்தும் என்னை ஃபெயில் செய்தார்கள். அத்தோடு விட்டிருந்தால் பரவாயில்லை, இவன் பிசியோதெரபியில் படிக்க தகுதியானவன் அல்ல இவன் எப்படி இந்த படிப்பில் சேரலாம் என அவர்கள் மருத்துவ பல்கலைகழகத்திற்கு எழுதி போட்டனர். செய்முறை தேர்வில்லாமல் எல்லா தேர்வுகளிலும் என்னை பெயில் செய்தனர். கவர்மெண்ட்டின் கவுன்சிலிங் மூலம் படிப்பில் சேர்த்த என்னை முக்கால்வாசி படிப்பு முடிந்த பிறகு அவர்களே படிக்க தகுதியில்லை என நீக்கி விட்டனர். பல்கலைகழகம், கவுன்சலிங் செய்யுமிடம், கல்லூரி என மாறி மாறி பல இடங்களுக்கு பல முறை நானும் என் பெற்றோர்களும் அலைந்தோம் ஒன்றும் பலனில்லை. ஆசையாய் படித்த படிப்பு ஒன்றுமில்லாமல் போனது. அலைந்தோம் நானும் என் பெற்றோர்களும். கேஸ் போடலாம் என்றனர். அப்போதிருந்த எங்கள் குடும்ப சூழ்நிலை அதை செய்ய எங்களால் இயலவில்லை. என்ன செய்தாலும் போன படிப்பு போனதுதானே. நானும் என் பெற்றோர்களும் பட்ட கஷ்டம் வீண்தானே. முழுதாக 3 வருடம் வீண்!!!  


வாழ்க்கையில் அந்த சம்பவத்திற்கு பிறகு மிகவும் மனமுடைந்து போனேன் சிறுவயதிலிருந்து என் ஊனத்தை நான் குறையாக நினைக்காத வகையில் என் பெற்றோர்கள் என்னை வளர்த்திருந்தனார். ஆனால் நான் மிகவும் ஆசைப்பட்ட படிப்பு, என் ஊனத்தை காரணம் காட்டியே மறுக்கப்பட்ட போது மனம் கடுமையாக பாதிக்கப்பட்டது. கொஞ்ச நாள் பயங்கர விரக்தியில் இருந்தேன், தற்கொலை எண்ணம் கூட வந்தது. ஆனால் என் பெற்றோர் தந்த அன்பு என்னை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மாற்றியது. பிறகு அஞ்சல் வழியில் சைக்காலஜி சேர்ந்தேன் முடித்தேன். நடுவில் கணிப்பொறியில் வேலை செய்ய ஆரம்பித்தேன். இதோ இன்று வலையுலகில் இத்தனை நண்பர்கள் எனக்கு கிடைத்திருக்கிறார்கள்!!

யோசித்து பாருங்கள் ஒரு மாணவனின் படிப்பு வீணாகும் என்று யோசிக்கவில்லை. அத்தனை வருட உழைப்பு வீணாகும் என்று யோசிக்கவில்லை. அவர்களே என்னை சோதித்து எல்லா சான்றிதழ்களையும் சரிபார்த்து(அதற்குதானே கவுன்சிலிங் என்று ஒன்று!) பிறகே என்னை தேர்ந்தெடுத்தார்கள். பிறகு தாங்கள் செய்தது தவறென்று கூட சொல்லவில்லை, ஆனால் நான் சேர்ந்தது தவறென்று என்னை ஒதுக்கி விட்டார்கள். ஒரு மருத்துவ கல்விக்கே இந்நிலை என்றால் மற்ற பாடங்களுக்கு??

இக்கல்வி முறை வெறும் வியாபாரம் நடைபெறும் இடமாகவே இருக்கின்றது. அதிகாரம் இங்கே உறுதியாக இல்லை. கல்வியை முடித்து கையில் பட்டமெனும் காகிதங்களை மட்டும் வைத்துக் கொண்டு இங்கே வாழ்க்கையில் முன்னேற முடியாது. Survival of the fittest என்றபடி முட்டி மோதி வாழ்க்கையில் எழுபவர்கள் மட்டுமே முன்னேறுகிறார்கள். பலர் வெறும் பட்டத்தை பேரின் பின்னால் சுமந்து கொண்டு தெரியாத எதிர்காலத்தை எண்ணி புரியாமல் வாழ்க்கையில் பயணிக்கிறார்கள்.

இங்கே நான் என் அனுபவம் சார்ந்தே எழுதி இருக்கிறேன் இதனை தொடர்பதிவாக விருப்பமுள்ளவர்கள் தொடரலாம்!